Sui generis καταστάσεις δεν συνιστούν δίκαιο, αλλά αντίθετα εν δυνάμει ανατροπή του υφιστάμενου καθεστώτος νομιμοποίησης συμπεριφορών κρατών, συνασπισμών, υπερεθνικών οργανισμών και κυβερνήσεων.
Η δημιουργία του Ισραήλ και έκτοτε η κρατική του υπόσταση και συμπεριφορά αντιμετωπίσθηκε ως sui generis φαινόμενο, από τη διεθνή κοινότητα και εν τέλει από όλους και σε κάθε περίπτωση.
‘Έτσι το Ισραήλ κατέληξε να αντιμετωπίζεται ως μια εντελώς ιδιαίτερη περίπτωση στη μελέτη των διεθνών σχέσεων και στη διεθνή πολιτική σκηνή.
Το διεθνές δίκαιο όταν δεν αποτελεί προϊόν «νομολογίας» των ισραηλινών εθνικών συμφερόντων, δεν έχει απολύτως καμία αξία για τις κυβερνήσεις αυτού του κράτους.
Με άλλα λόγια, ομάδες συμφερόντων που καλύπτουν την εξωτερική πολιτική του Ισραήλ ή/και καλύπτονται πίσω από την μιλιταριστική πρακτική των κυβερνήσεων του, δομούν την έννοια του «κοινού συμφέροντός» τους, πέραν κάθε παραδοσιακής έννοιας δικαίου.
Αυτό, ασφαλώς, τείνει να ανατρέψει την ίδια τη κατασκευή της «διεθνούς κοινότητας» και να θέσει σε αμφισβήτηση όχι μόνον τον ούτως ή άλλως αμφιλεγόμενο ΟΗΕ, αλλά και οποιοδήποτε άλλο σύστημα θα μπορούσε να υποστηρίξει την συλλογική ασφάλεια του παγκόσμιου συστήματος.
Η αντικομφορμιστική συμπεριφορά του Ισραήλ γίνεται ανεχτή από την διεθνή κοινότητα, εξαιτίας της ιδιαίτερης σχέσης που έχει η εξουσιαστική δομή του με τις κυρίαρχες ομάδες συμφερόντων στις ΗΠΑ, αλλά και σε αρκετές Ευρωπαϊκές χώρες.
Μόνον που η τακτική αυτή ανοχής στην απροκάλυπτα εγκληματική, ώρες-ώρες, συμπεριφορά του Ισραήλ, ασχέτως με τη μορφή νομιμοποίησης που λαμβάνει κάθε φορά, ουσιαστικά θέτει σε αμφισβήτηση ολόκληρο το μεταπολεμικό πλαίσιο ασφαλείας στο κόσμο.
Το πόσο επικίνδυνο είναι αυτό για το ίδιο σύστημα, θα μπορούσαν να αντιληφθούν και πολλοί άλλοι, εκτός από τους σοβαρούς ερευνητές των διεθνών σχέσεων.
Η «τάξη» - και ασφαλώς η Νέα Τάξη - απαιτεί συγκεκριμένη μορφή οργάνωσης και θεσμούς να την νομιμοποιήσουν, να την διαφυλάττουν από διάφορες απειλές και να αναπτύσσουν ένα πλαίσιο κουλτούρας το οποίο θα αναφέρεται σε αυτήν και αυτή σε εκείνο.
Σήμερα, το Ισραήλ, ουσιαστικά υπονομεύει τα θεμέλια της Νέας Τάξης πραγμάτων που θεμελιώθηκε μετά το 1990 και αυτό ασφαλώς δεν το διαπράττει από μόνο του.
Ολόκληρο το σύστημα ασφαλείας, η θεωρητική και εμπειρική αναφορά του και η όποια αξία του ως παράγοντα σταθερότητας και ισορροπίας των ιδιαίτερων κρατικών και «παγκοσμιοποιημένων» συμφερόντων σαμποτάρεται σήμερα στη Γάζα, από τις ίδιες ομάδες που το επέβαλαν.
Τηρουμένων των αναλογιών και του διαφορετικού επιπέδου ανάλυσης, η συμπεριφορά του Ισραήλ διαμορφώνει το πρωτόπλασμα μιας «περεστρόικας» στις διεθνείς σχέσεις που είναι πιθανόν να οδηγήσει εκεί που κατέληξε και η περεστρόικα του υπαρκτού σοσιαλισμού. Οι βόμβες του Ισραήλ στη Γάζα φαντάζουν σαν μολότοφ στην καρδιά της Νέας Τάξης.
Η κατάρρευση του διεθνούς συστήματος ασφαλείας είναι ζήτημα χρόνου, στο βαθμό που η λεγόμενη διεθνής κοινότητα συνεχίσει να ανέχεται το Ισραήλ, σαν να πρόκειται για το πλέον αγαπημένο, πλην κακομαθημένο παιδί της ή σαν μονίμως sui generis περίπτωση που απαιτεί από όλους μια ιδιαίτερη συμπεριφορά και κατανόηση.
Προσωπικά η τάση αυτή δεν μας… χαλάει απαραίτητα, όμως θεωρούμε υποχρέωσή μας να την επισημάνουμε αν θέλουμε να προσεγγίζουμε με σοβαρότητα την κατασκευή της πραγματικότητας και των συνεπειών της σε λαούς και κοινωνίες.
ο αγιος
Συγκλίνουσες αντιθέσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου